Druk zijn is de westerse vorm van luiheid
Caroline mailde ons: "Regelmatig lees ik verhalen op jullie Facebook, die me erg inspireren. Inspireren om dingen vanuit een andere kant te belichten. Zo deed ik dat een tijd geleden ook met mijn gehaaste bestaan. Ik realiseerde dat ik helemaal niet zo druk was, maar stiekem heel lui." Ze schreef er onderstaande verhaal over. Met een oproep om ook eens bij jezelf te rade te gaan...
Het verhaal van Caroline
Druk zijn is de westerse vorm van luiheid. Ik heb me laten vertellen dat boeddhisten dit zeggen en kan me er helemaal in vinden.
Zo lang is het nog niet geleden dat ik van werk naar de buitenschoolse opvang sjeesde, onderweg nog snel een telefoontje probeerde te plegen of bij een stoplicht nog even een mailtje beantwoordde. Ik hoorde vaak mensen zeggen dat ze zich een slaaf van hun inbox voelden of zich op woensdagmiddag het taxibedrijf van hun kinderen noemden. Het zal er in deze tropenjaren, wel bij horen, dacht ik aanvankelijk.
Van nature accepteer ik niet per definitie hoe dingen ‘horen’ te zijn en vroeg me daarom af of dit niet anders kon.
Was ik werkelijk zo druk? Of was ik eigenlijk juist heel lui?
Want was het niet makkelijker om te voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij dan mijn kop boven het maaiveld uitsteken en doen waar ik écht voor sta?
Was het niet makkelijker om te klagen over de drukte op het werk in plaats van mijn grenzen te stellen en mijn werkelijke rust te nemen (om daarna ook weer veel effectiever te kunnen werken)?
Was het niet makkelijker om mijn inbox weg te werken dan die ene lastige presentatie te maken?
En zelfs als moeder: was het niet makkelijker om in te vullen wat ik dacht wat goed was in plaats van goed te kijken wat mijn kinderen nodig hadden?
En naar wat zij mij konden leren. Want zijn onze kinderen stiekem niet veel slimmer:
- Ze hebben geen faalangst.
- Ze hebben de gave om volledig in het NU te leven.
- Ze geloven in sprookjes.
- Ze uiten al hun emoties (wat soms voor ouders wat gênante situaties oplevert, maar daar hebben kinderen – zie punt 1- dan weer schijt aan).
- Ze stoppen nooit met leren.
- Ze lachen zo’n 400x per dag (wij helaas nog maar 15-20x).
- Ze hebben schijt aan wat anderen van hun vinden (tot het moment dat wij of de maatschappij ze aanleert dat wel te doen).
- Ze kunnen zich uitgebreid vervelen. Als wij ze daar tenminste de kans voor geven. Want door al die drukte denken we dat zij het ook nodig hebben om continue bezig gehouden te worden en sleuren ouders ze van school naar sportclub naar muziekles, naar speeldate, naar huiswerkbegeleiding….
Als je geen tijd hebt, heb je de verkeerde prioriteiten gesteld.
Geen tijd er voor over?
Ik leerde het heft in eigen handen te nemen en zeg nu, hoe lastig ik het soms nog vind, dat ik de tijd er niet voor over heb in plaats van dat ik er de tijd niet voor heb. Net als iedereen heb ik immers 24 uur in een dag dus praktisch gezien heb ik tijd zat. Alleen mijn keuzes zijn anders.
Ik ben gaan leven naar de dingen die voor mij echt belangrijk zijn en jeetje wat een tijd levert dat op. Plotseling moet er veel minder, en is er ruimte voor willen. Wat voelt dat fijn! Niet alleen voor mijzelf, ook voor mijn gezin. Mijn kinderen genieten van een relaxtere mama. En ik van hun, want door een kleine verandering in mijn overtuigingen, sta ik weer open voor alles wat ze me te leren hebben. Bovendien realiseerde ik me dat ik niet alleen een relaxtere moeder was, ook een betere. Althans wat ik onder ‘beter’ versta.
Kinderen leren van wat je doet
Niet van wat je zegt. Wat ik deed, was niet het voorbeeld wat ik ze mee wilde geven. Ik vind het immers belangrijk dat ze hun eigen pad volgen in plaats van te voldoen aan de verwachtingen van anderen en dat ze blijven genieten van alle kleine dingen die het leven te geven heeft. Die dingen waar mensen in al hun drukte vaak aan voorbij razen. Dat ze risico’s blijven nemen en zichzelf niet afstraffen als hun pogingen mislukken. Fouten zijn immers enkel fouten als je er niet van hebt geleerd. Dat ze puur en authentiek blijven en tegelijkertijd respectvol zijn richting anderen. En bovenal dat ze blijven geloven in sprookjes, want:
The people who are crazy enough to think they can change the world are the ones who do. - Rob Siltanen
De decembermaand is een mooie maand om terug te blikken op het afgelopen jaar: was het wat jij je er van had voorgesteld toen je bijna een jaar geleden het glas hief? En belangrijker: hoe wil je dat 2018 er uit gaat zien? Gehaast of met meer focus op de dingen en mensen die voor jou echt belangrijk zijn? Waar een wil is, is een weg…
Caroline Schenk-Kwint
