Afdingen

Voor mij, die niet gewend is om af te dingen, is spullen kopen in het buitenland nogal eens vervelend. Als je langs kraampjes of stalletjes loopt, zijn alle producten ongeprijsd. Zodra je vraagt wat iets kost, is de kans groot dat je een bedrag te horen krijgt dat misschien wel 2, 3 keer te hoog is. Maar ja, zeker weten doe je dat niet. Moet je dan gaan afdingen of niet? Vervelend. Wat is het gevolg? Na een tijdje besluit ik maar om niets meer te kopen. Jammer. Want het kan ook anders.

Toen wij dit jaar op vakantie in Turkije waren, kwam onze jongste zoon Beer (17) op een dag terug van een bezoekje aan de stad met een paar prachtige Tommy Hilfiger badslippers. Wat ze gekost hadden? Acht lira. Nog geen vier euro. Niet duur. We wisten dat vergelijkbare slippers meestal 12 tot vijftien lira kostten.

Had hij afgedongen? Nee. Er hadden überhaupt geen onderhandelingen plaatsgevonden. Het enige wat hij had gedaan, zo vertelde hij, was wijzen op de slippers en acht lira laten zien. De rest was simpel. De verkoper pakte het geld en gaf hem de slippers. Briljant. Niks onderhandelen, gewoon de regels van het spel veranderen: niet de verkoper, maar de koper bepaalt de prijs.

Overigens. Op zich was dit inzicht niet nieuw. Als kind mocht ik al eens ervaren hoe dit werkte. Ik was 6 jaar, we waren op vakantie aan het Gardameer in in Italië, liepen over een markt en daar zag ik een prachtige, plastic gitaar voor 2.300 lires. Als betoverd keek ik naar dit prachtige object. Een echte gitaar! Alles in mij wilde deze gitaar hebben. Mijn vader was in een goeie bui, pakte zijn portemonnee en pakte 1.500 lires aan biljetten. `Pappa, dat is niet genoeg`, zei ik, `hij kost 2.300 lires.` `Loop maar naar die man’, zei mijn vader, `dan wijs je op de gitaar, laat het geld zien en let op wat er gebeurt.` Vol vertwijfeling liep ik naar de verkoper. Wat een ridicuul idee?! Maar ja, mijn vader zei het, hij zou het wel weten. Eenmaal in het blikveld van de verkoper deed ik wat mijn vader mij had opgedragen. Wat was het effect? Zonder een woord te zeggen, alsof wij een illegale activiteit pleegden, pakte de verkoper het geld aan en gaf mij, zonder me verder een blik waardig te gunnen, de gitaar.

Kortom, zo nieuw was het niet: mijn zoon deed wat mijn vader me al geleerd had. Blijkbaar slaan sommige inzichten een generatie over voordat ze daadwerkelijk ten uitvoer gebracht worden.


Berthold Gunster
augustus 2011