Onder de wipkip
Je wilt ze beschermen tegen valgevaar en in plaats daarvan breken ze steeds vaker iets. Hoe de rubberen tegels in de speeltuin een geval van vastdenken bleek te zijn.
Dat onze kinderen al te beschermd worden opgevoed en te weinig kans krijgen om zelf de wereld te ontdekken, risicos te nemen en gevaren te overwinnen, hebben we hier al eerder betoogd. Dat kinderen daardoor niet leren op zichzelf te vertrouwen ook. Maar sommige maatregelen die we verzinnen om hun veiligheid te bevorderen, zijn echt zuivere vastdenkers. Zoals de rubberen tegels die je tegenwoordig in werkelijk iedere speeltuin vindt. Je kunt geen klimrek of wipkip bestijgen of er ligt zon schokdempende bodem onder. Goed bedoeld natuurlijk, maar het effect blijkt averechts. Dat onderzocht Tim Gill voor zijn boek No fear. Growing up in a risk averse society, over opgroeien in de huidige tijd, waarin we elk gevaar proberen uit te sluiten. Gill constateerde dat rubbertegels onder een klimrek er vaak toe leiden dat kinderen zich veilig wanen en dus roekelozer worden. Het gevolg: meer botbreuken.
Ook David Ball, hoogleraar risicomanagement aan de Middlesex University, concludeerde dat zich meer arm-, been- en sleutelbeenbreuken voordoen als gevolg van valpartijen in de speeltuin. Zijn verklaring: risicocompensatie. Kinderen zijn niet bang om op rubber te vallen, dus doen ze niet voorzichtig en bezeren ze zich uiteindelijk vaker.
Bronnen: