`Iets` met beauty

Zelfs na het lezen van drie omdenkboeken, het bijwonen van een lezing bij een boekhandel én een omdenkshow wilde het kwartje maar niet vallen. Ik ben al 3 jaar in `gevecht` met mijn inmiddels bijna 17 jarige dochter, uiteraard over school. Blijven zitten in 3 VWO, toen maar naar de HAVO, blijven zitten in 4 HAVO, onderzoek gehad naar ADD (heeft ze niet, maar ze is niet goed in plannen en organiseren) en nu dreigt het wederom fout te lopen op school... Ik ben eergisteren in het boek 'Lastige kinderen? Heb jij even geluk' begonnen en hèhè... ik heb 'm eindelijk dóór!

Ik heb gisteravond aan mijn pubertje gevraagd wat ze graag zou willen doen als ze niet naar school móest (wat een stomme vraag, hoe kom je daar nou weer bij, wat bedoel je precies, hoezo dan) en uiteindelijk zei ze: `iets met beauty, dat weet je toch!`. Dus ik doorgevraagd, `iets` is niet concreet. Ok, nagels, make-up, haarstyling enz. Toen heb ik gezegd: dat wist je vorig jaar toch ook al, dus waarom wilde je dan niet van school gaan en naar een MBO toe? De docenten hebben het notabene voorgesteld! Zitten we hier nog 2 jaar te klooien terwijl je al weet wat je zou willen en dit dus eigenlijk overbodig is.

Ja, zei ze toen, dat klopt. Maar dat komt omdat ik dan geen diploma heb!

Eh... dan haal je toch een mbo-diploma? Dat is ook een diploma hoor.

Ja mam, maar ik wil wél een havo-diploma.

Waarom dan?

Ja, weet ik veel, gewoon.

Misschien moet je daar dan eens over nadenken... en dan moet je daar dus wel iets voor doen.

Wáárom denken jullie de hele tijd dat ik niks doe?

Ik heb er vannacht over liggen nadenken... Ze stond al in groep 7 elke morgen voor de spiegel met een wimperkrultang. Dus waarom verbaast het ons? Wij vinden het een VWO meisje met een VMBO mentaliteit. Maar wat is daar eigenlijk mis mee? Ze geniet van het leven, van feestjes, uitgaan, heeft vriendinnen en vrienden bij de vleet en altijd lol. En ze kan als ze oud en wijs is altijd nog een andere opleiding volgen - áls ze dat zou willen. Als ze haar havo-diploma wil halen, zal ze dat toch zelf moeten doen. Hetzij door betere cijfers te halen, hetzij door ons of iemand op school om hulp te vragen als ze ergens niet uitkomt, waardoor ze betere cijfers haalt. Doet ze dat niet dan moet ze de consequentie aanvaarden: dat ze van school af moet en die kans dus op dat moment verkeken is. Zien we dan wel weer verder. Waar maak ik me druk om. Ik weet het wel, ik ben bang dat ik ongeïnteresseerd overkom.

Ik heb zojuist "à la omdenken" een gesprekje gevoerd met mijn pubertje... Mijn dilemma voorgelegd en gevraagd wat ze precies van mij/ons wil. De bemoeienis is verstikkend zegt ze, ze wil het zelf doen. Ok. Wil je ook geen aandringen op hulp van onze kant als het je niet lukt? Nee mam. Dus we moeten er ons gewoon helemaal niet meer mee bemoeien? Precies mam. En ben je dan niet boos op ons als blijkt dat dat resulteert in weer zitten blijven? Nee mam. Want dan moet je wel van school af. Jaaaaa mam, dat wéét ik. ... Ok. Op één voorwaarde... (diepe zucht en scheve blik). Dat je als ik 65 ben niet tegen me zegt: had me maar een schop onder mijn gat gegeven mam, dan had ik die school wel afgemaakt. Daar kon ze gelukkig om lachen. Uiteraard weet ik niet wat de uitkomst gaat zijn, maar er is een last van me afgevallen dat wil je niet weten.

februari 2013

Dit omdenkverhaal van Karin is een prachtig voorbeeld van het toepassen van de vier omdenkstrategieën die vallen onder de basishouding 'liefde'. Ze besluit te wachten en in plaats van iets doen, juist even niets te doen. Ze accepteert wie haar dochter is en bekrachtigt juist wat er wel goed gaat. En tot slot respecteert ze haar dochter door haar serieus te nemen en haar zelf de verantwoordelijkheid te laten nemen. Bedankt voor dit mooie verhaal Karin!