Peutervolgsysteem

Het is weer ochtend. Ik drop mijn peuter bij het kinderdagverblijf. Gisteren hebben we voor het eerst met het peutervolgsysteem gewerkt bij hem, vertelt de leidster (voor degenen zonder kinderen of die geen flauw idee hebben waar ik het over heb, bekijk het maar als een soort Cito voor peuters). Sommige dingen die hij zou moeten kunnen deed hij veel beter dan gemiddeld, en andere dingen nog niet zo.

'Oh', zei ik, 'ik ben wel benieuwd naar de dingen die hij niet goed deed dan.' Ze gaat het opzoeken en zal het met me bespreken. Vervolgens gooi ik de kleuter in de kleuterklas en ga ik op pad naar mijn werk.

Waar ben ik mee bezig?

Terwijl ik in de auto zit, bedenk ik me allerlei dingen waar mijn peuter niet goed in zou kunnen zijn. Luisteren. Opdrachten opvolgen (want die nee-fase, die is in volle gang bezig). Weglopen, of nee, daar is hij juist heel goed in.

En ineens word ik geraakt door een kwartje van tien ton.

*KLOENK*

Mijn hersenen splijten nog net niet in tweeën.

Waar ben ik nou mee bezig?

Focus op fouten

Want mijn eerste reactie op dat peutervolgsysteem was: Ik ben benieuwd naar de dingen die hij niet goed deed. Ik ga dus helemaal voorbij aan de dingen die hij beter deed dan gemiddeld. Of het feit dat hij überhaupt interesse had om het spelletje van de leidster mee te spelen.

Het voelt heel natuurlijk in onze maatschappij om de focus te leggen op de dingen die niet goed gaan. Om de fouten te benoemen. Voorbij te gaan aan de dingen die wel goed gaan. Ik zeg altijd dat ik vind dat je van fouten kunt leren. En ik strooi altijd met complimentjes omdat ik weet dat mensen ze a) verdienen en b) heel erg waarderen. Het voelt voor mij heel normaal om mijn vrienden en collega's een compliment te geven.

Waarom doe ik dat dan bij mijn eigen kind niet? Ik voelde me best wel even rot.

Denk niet aan wat er niet is

Want dingen die er niet zijn die zijn er heel erg veel, hoorden we gisteren op een workshop van Omdenken. Er zijn veel meer dingen niet dan dat er wel zijn. Ik ben geen eenhoorn en ik heb geen tien miljoen. Ik ga vanavond niet op bezoek bij James Bond. Om maar even wat te noemen.

Waarom hecht ik aan de dingen die mijn kind momenteel niet zo goed doet dan zoveel waarde? Hij is drie, hij hoeft nog helemaal niet te presteren! Waar het om gaat is dat hij lol heeft, zijn eigen weg volgt en gaandeweg wat dingen oppikt.

Zeg ik niet altijd dat ik mijn kinderen zo veel mogelijk de vrijheid geef om zelf te ontdekken? Zelf hun eigen grenzen op te laten zoeken om ze te laten zien tot hoe ver ze kunnen gaan? Waarom zou ik dan nu ineens de focus gaan leggen op dingen die hij misschien volgens een of ander modelletje zou moeten kunnen terwijl hij andere kwaliteiten heeft, die ik misschien wel veel beter kan benadrukken?

Tijd om te gaan omdenken

Met twee jaar klom hij al tot bovenin de schutting. Goed, dat leverde me een rolberoerte op, maar hoe gaaf is het dat je kind zo ondernemend is en het gewoon doet? Terwijl de andere kinderen amper een knie boven de helft van de radiator kregen, klom hij bij het kinderdagverblijf eigenhandig op de omkasting om mij eens even flink uit te zwaaien. Hoe kan ik dit stimuleren? Supergoed voor zijn hand-oog coördinatie en motoriek. Moet je eens kijken wat voor profijt hij daar later van gaat hebben.

Natuurlijk zeg ik nou niet dat je je kind onbewaakt in een schutting van twee meter moet laten klimmen om te kijken hoe lang het duurt voordat hij eruit kiepert, om vervolgens te zeggen: dat was dus jouw grens. Maar als ik naar mezelf kijk, moet ik misschien veel meer 'ja' zeggen tegen mijn kinderen. In plaats van: nee, dat mag niet. Of: nee, dat hoort niet zo. Of: doe nou eens even rustig. Want misschien moeten we eens gaan kijken naar de mogelijkheden die het geeft. Omdenken dus. Hoe kun je van een probleem een feit maken, en daarvan weer een mogelijkheid? Is er dan eigenlijk wel nog een probleem?

Fascinerend, dat omdenken. En moeilijk. Ik ga me er eens verder in verdiepen en er vooral heel veel mee oefenen.

Ik stimuleer wat wel goed gaat

Anyway. Terug naar mijn peuter.

Dus morgen, als de leidster de niet-goed-dingen klaar heeft liggen, ga ik haar vooral vragen naar de dingen die hij bovengemiddeld deed. Want, zo heb ik geleerd tijdens de Omdenken-workshop, als je die nog meer stimuleert, komt de rest vanzelf mee in de slipstream. Wie weet komt er nog wel iets uit waar ik helemaal niet aan gedacht heb. En leer ik door de bovengemiddelde scores mijn kind beter kennen.

Vanavond knuffel ik mijn peutertje helemaal plat omdat hij überhaupt heeft meegewerkt aan dat volgsysteem. Want dat feit op zich, vind ik al een feestje waard.

Dit verhaal is geschreven door Linda en werd eerder gepubliceerd op haar blog Volmaakt Onvolmaakt.

Heb jij ook een omdenkverhaal?

Iedere zondag lees je op deze website een Omdenkverhaal. Kom je zelf zo'n verhaal tegen? Bijvoorbeeld in de krant, op je werk, thuis of online. Of heb je zelf iets omgedacht dat perfect past tussen alle Omdenkverhalen op deze website? Laat het ons dan vooral weten, want we zijn altijd op zoek naar fraaie voorbeelden. Mail jouw verhaal of tip naar contact@omdenken.nl. Dank je wel!