Papa, ik kan niet slapen
We vertellen graag verhalen over situaties waarin iemand een probleem heeft omgedacht. Niet omdat jij het dan precies zo aan moet pakken. Maar wel omdat verhalen inspireren. Neem ze tot je, laat ze bezinken, laat ze rijpen in je onderbewuste. En op het moment dat je geconfronteerd wordt met een probleem, laat de verhalen die in je onderbewuste liggen hun werk doen, denk het om en ga het vooral doen. Vandaag delen we daarom tijdens de Week van de Opvoeding het verhaal dat vader Henry de Moor ons ooit stuurde.
Waarom?
Mijn jongste zoon was een jaar of negen toen hij een periode had dat hij slecht sliep. Hij woonde in die tijd bij zijn moeder en was om het weekend bij mij. Op beide adressen wilde het met zijn nachtrust niet vlotten. Ik wilde ontzettend graag dat hij die drie nachtjes die hij bij mij was goed zou slapen. Daarom vroeg ik hem waaróm hij niet kon slapen, zodat ik daar een oplossing voor kon bedenken.
Op een avond was het weer mis. Hij bleef steeds maar oorzaken opnoemen waar ik niet zoveel mee kon. Dus vroeg ik door. Ik dacht bij alles wat hij opnoemde: nee, dat kan het niet zijn. Toen hij, na zes mogelijke oorzaken, in huilen uitbarstte en als reden nummer zeven gaf “dat hij de poezen bij mama zo miste”, zei ik: “Dat kán het toch niet zijn? Dan had je dat toch wel meteen gezegd en niet nu pas?” We kwamen niet verder en zijn verdriet werd alleen maar groter.
Ineens viel me iets in. Ik wilde van hem redenen horen waarom hij niet kon slapen en die gaf hij me. Ik kreeg precies waar ik om vroeg! Hij verzon steeds nieuwe redenen om mij te plezieren. Terwijl ik ook regelmatig slecht slaap en ook niet weet hoe dat komt.
Ik besloot het om te draaien. Ik vroeg hem wanneer hij wél goed
sliep en wat daarvoor nodig was. Hij dacht even na en zei:
“Misschien wil je nog twee liedjes zingen?”
“Ja, natuurlijk. Ga je dan lekker slapen?”
“Ja, papa.”
Ik zong twee liedjes en hij sliep binnen drie minuten. Ik kan er niet bij dat het leven soms zo simpel kan zijn.
Lastige kinderen? Heb jij even geluk
Dit verhaal vind je ook terug in Berthold Gunsters bestseller over omdenken in opvoeding en onderwijs. Hét boek om te lezen als je een leukere en vooral relaxtere ouder wilt worden.
Ook van dit boek hebben we een leesfragment voor je klaar staan. Daarin lees je het eerste hoofdstuk over lastig gedrag van kinderen en de manieren waarop we daar meestal mee omgaan en waarom die aanpak in veel gevallen niet werkt.
We maken met onze manier van denken de kleinste problemen steeds groter.
Wat werkt er wel?
Over bovenstaand voorbeeld van het slapende zoontje schrijft Berthold in zijn boek het volgende:
"Dankzij analyse kunnen we lastig gedrag, tot op zekere hoogte, prima begrijpen, maar om nieuw gedrag te creëren, om het om te denken, hebben we vooral behoefte aan creativiteit. Om een problematische situatie te transformeren, is een andere manier van denken nodig. Niet een analytische, maar een creërende. In de woorden van Edward de Bono: ‘The analytic way of thinking is excellent, but it’s simply not good enough.’
Ondanks de eenvoud van bovenstaand betoog – verleg je aandacht van wat niet werkt naar wat wél werkt – is de analytische
manier van denken zo dominant en (daardoor) vanzelfsprekend,
dat ons denken voortdurend geneigd is op het probleem in te
zoomen, het te willen begrijpen en op te lossen. We maken met
die manier van denken de kleinste problemen steeds groter. Terwijl het soms – als we kijken naar wat er wél werkt – heel simpel
kan zijn."
Heb jij ook een omdenkverhaal?
Iedere zondag lees je op deze website een Omdenkverhaal. Kom je zelf zo'n verhaal tegen? Bijvoorbeeld in de krant, op je werk, thuis of online. Of heb je zelf iets omgedacht dat perfect past tussen alle Omdenkverhalen op deze website? Laat het ons dan vooral weten, want we zijn altijd op zoek naar fraaie voorbeelden. Mail jouw verhaal of tip naar contact@omdenken.nl. Dank je wel!
