Ik kan dat beter

Ik heb een zoon met autisme en een man die dat hoogstwaarschijnlijk ook heeft. Beiden erkennen hun autisme niet, wat best lastig is. Onze zoon zit op het speciaal voortgezet onderwijs voor jongeren met een autisme spectrum stoornis. De stoornis geeft namelijk vooral problemen op school. Thuis gaat het prima en is het een leuk joch. Maar op school is hij, ondanks zijn hoge intelligentie, niet vooruit te branden.

Oh oh oh, wat een gesprekken heb ik de afgelopen jaren moeten voeren en oh oh oh wat een reistijden gingen daarin zitten, want dat type school is altijd ver weg. Honderden gesprekken, mails en brieven. En mijn man vond het allemaal best, die deed niks, want ik regelde het immers toch goed?

Ik vond zelf ook dat ik degene moest zijn die dit allemaal deed. Ik ken mijn zoon als de beste, heb een erg goede band met hem. Daarbij sluit mijn beroep aan bij wat hier nodig is, etc... Mijn man is naar mijn idee onvoldoende in staat een moeilijk gesprek te voeren, stelt zich passief op en vraagt nooit door. Die zit er maar een beetje bij te zitten en meer niet.

Dit schooljaar was ik er ineens helemaal klaar mee. De situatie van mijn zoon woog zo zwaar op mijn schouders dat ik besloot dat vanaf nu af aan mijn man dit stuk maar eens op zich moest gaan nemen. Dan zouden er maar dingen mis gaan.

Maar wonder boven wonder gaan er helemaal geen dingen mis. Sterker nog, er gaan een heleboel dingen ineens een stuk beter! Zo is mijn man nu veel meer betrokken bij het wel en wee van onze zoon, wat goed is voor hun band. En school ondersteunt ons meer. Dingen die geregeld moesten worden voor school, daarvan zei ik altijd dat ik dat zou doen. Maar mijn man is passief en zegt dat soort dingen niet en dus regelt school dat nu. Ik voel geen zwaarte meer op mijn schouders, heb meer ruimte voor andere dingen en ben best trots op mijn man, terwijl ik me eerst alleen maar ergerde aan zijn passiviteit. Het was geen bewust omdenken van tevoren, maar de situatie heeft zichzelf omgedacht.

Anoniem