Column AD 30-5: Contrasteren spiegelen

Van mensen die je willen motiveren word je pas écht gedemotiveerd

Bij vlagen ben ik gedemotiveerd. Bezorgd over de toekomst. Maar ik merk dat als ik die gevoelens deel, mensen geneigd zijn mij op te beuren. Voor je het weet heb je een delegatie blije eikels aan je broek om je te vertellen dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen, dat er nog zoveel wél kan en dat er vast snel een vaccin komt. En jij was toch van Omdenken?!

Er wordt opgebeurd, geholpen, gemotiveerd. Hetzelfde doen ouders bij hun kinderen die huilen of collega’s als je het op je werk even niet meer ziet zitten. Bij omdenken noemen we dit ‘contrasteren’. De één vertoont gedrag, en de ander is geneigd het tegenovergestelde gedrag te vertonen. Boos? Word rustig! Verdrietig? Word vrolijk! Lusteloos? Word energiek!

Helaas. Zodra de ander contrasteert, voelen we ons onbegrepen, niet gezien en ontkend in ons gevoel. De ander accepteert ons niet, de ander wil ons veranderen. Het gevolg is averechts. Als we ons niet begrepen voelen, gaan we ons nog meer op onze stellingen terugtrekken en wordt de tegenstelling alleen maar nog groter.

Je kunt ook meebewegen. De gevoelens van de ander serieus nemen. Wij noemen dat ‘spiegelen’. Zeg ‘ja’ tegen alles waar de ander mee komt en onderdruk je neiging om te ander te veranderen.

Het mooie is, dan kan er soms iets magisch gebeuren.

“Ik maak me zorgen over de toekomst, het duurt allemaal zolang, misschien wordt het wel nooit meer normaal en kunnen we de tent opdoeken.”

“Wat erg. Dat lijkt me echt heel ingewikkeld en zorgelijk voor je. Ik snap dat je somber bent. Lig je er niet nachten wakker van?”

“Nou, ik slaap nog best goed hoor. Zo’n vaart zal het allemaal wel niet lopen, er kan nog zoveel wél en er komt hopelijk snel een vaccin.”