Column AD 13-6: Nieuwe normaal

We kunnen niet terug naar normaal. Normaal was nou net het probleem.

“We gaan de draad weer zo snel mogelijk oppakken” hoor ik om me heen. Hopelijk mogen we zo snel mogelijk al die dingen weer doen waardoor het drie maanden geleden nou juist zo vreselijk misging: de aarde uitputten, de bio-industrie, massaal de wereld rondvliegen, goedkope plastic rommel uit Verweggistan bestellen. Nee, ik ben geen activiste, maar ik verbaas me wel over de vanzelfsprekendheid waarmee iedereen terug wil naar het oude normaal. Ik wil helemaal niet terug. Ik hoef niet meer in de file, ik wil niet meer elke dag op dezelfde tijd naar kantoor en weer naar huis. Ik hoef niet meer naar al die feestjes, evenementen, verplichte ‘keeping up appearances’ bijeenkomsten. En ik wil al helemaal geen geinige-dingen-voor-de-heb die ik binnen no time moet weg-Marie-Kondoën.

Het is crisis. En van crises kun je leren. Meestal is een crisis namelijk niet een probleem, maar een symptoom. Het gevolg van een dieper probleem. We hebben een cadeau gekregen van drie maanden bezinning. We hebben geweldige dingen bereikt. Innovatiedeskundigen zeggen dat in een paar maanden meer is bereikt dan ze in 10 tot 15 jaar verwacht hadden.

Maar wat gebeurt er? Zodra er maar een mini-openingetje wordt gegeven, springen we weer in het vliegtuig op weg naar een verre zonbestemming met een buffet vol kiloknallervlees. Daar komt nog bij dat die vliegtuigen worden volgepakt met honderden mensen, terwijl noodlijdende sectoren als de horeca en de cultuur zich aan aantallen van 30 mensen moeten houden. De logica lijkt zoek. Schiet mij maar lek. De focus lijkt alleen nog maar te liggen op het repareren en oplossen in plaats van op het omdenken van deze crisis. Natuurlijk, er moeten op macroniveau veranderingen komen, maar als we niet zelf in ons eigen leven bereid zijn dingen te veranderen, dan kun je wachten op de volgende crisis.